مايكل فارادي با مطالعه ميدان مغناطيسي انتشار نور در شيشه، به سال 1845 دريافت كه نور را مي‌توان به عنوان اختلالات مغناطيسي و به صورت عرضي در نظر گرفت كه خاصيت‌هاي موجي شكل دارد. ماكسول نظريه الكترو مغناطيسي نور را رسماً در 20 سال بعد ارائه نمود و هانريش هرتز اين نظريه را در سال 1888 به صورت كامل به اثبات رساند. او در يكي از آزمايش‌هاي خود، از منعكس‌كننده‌هاي سهموي براي تمركز انرژي الكترومغناطيسي استفاده نمود و توانست بازده انتقال را بهبود بخشد كه ايده آنتن‌هاي با بازدهي بالاي مايكروويو امروزي از همان منعكس‌كننده‌هاي سهموي گرفته شده است.